روزی که ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺧﺒﺮِ آمدﻧﺖ ﺭﺍ

گفتم بگذاری که ببوسم دهنت را

هر چند که پیوسته تر از باد بهاران

آورده صبا رایحه یِ پیرهنت را

ییلاﻕ‌ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯼِ ﻗﻄﺐ ﺟﻨﻮﺑﻢ

راهی شده ام ﻋﺮﺻﻪ ﯼ ﻗﺸﻼﻕِ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ

در اوجِ خیالم چو ﭘﺮﺳﺘﻮﯼِ ﻣﻬﺎﺟﺮ

پرواز کنم‌ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍﯼِ ﻭﻃﻨﺖ ﺭﺍ

آوا شدم از فَرطِ هیاهو که نچیند

گنجشک هوس میوه دشت ودمنت را

دور از نفسِ باغِ ارم نرگسِ شیراز

بوییده مگر عطر بهشتِ بدنت را

ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺻﺒﺎ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ بدراند

ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪ ﺯﻧﺪ ﺯﻟﻒِ ﺷﮑﻦ ﺩﺭ ﺷﮑﻨﺖ ﺭﺍ

بانو عسلم در وسط دشت گلایُل

ﺑﺮ ﭘﺎ ‌ ﺑﮑﻨﻢ ﺟﺸﻦِ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪﻧﺖ ﺭﺍ

ای جــان مـــن ارزانیِ چشمـان فــریبات

زیبا شده ای تا بــــزنم بـوسه بـــه لبهات

آنقَدر قشنگی کـــه درآورده بــه گــردش

در منظره هــا چشم مـــرا دامـــنِ زیبات

پلکت کـه رود رویهم از خـواب دل انگیز

پر می زنم از هـــر طرفی داخـــلِ رویات

چـون قـایق افتـاده به گـــــردابِ نگاهت

آرامش من گـــم شده در پهنــه ی دریات

هر چند که در گِــــرد تو دائم به طـوافم

دستـم نرسد ثانیـــه ای بر قـــــد و بالات

از راز تـــو ای دخـــترِ گل کس نشد آگاه

پنهـــان شده در پیـــرهنت سیب معّمات

بانو عسل از ساغــر لب ها شکــر افشان

تا جان و دلـم پر شود از خنده ی گیرات